Dit artikel verscheen alleen in Geuzenveld-Slotermeer
Samen Sterk in Nieuw-West was op volle sterkte; bewoners gingen in gesprek met bestuurders over stedelijke vernieuwing, zoals ook Martijn Rutte beschreef in Westerpost van 16 mei en gewag maakte van een heel bijzondere gebeurtenis op die tiende mei; 'zich schamende corporatie bestuurders'.
Dat verdient extra aandacht! Oprecht medeleven is hier op zijn plaats, want die vervloekte media hebben bepaalde corporaties alreeds 'met pek en veren' in het zonnetje gezet, wegens (ondermeer) het volgende delict:
'Het ongestraft innen van huurgeld t.b.v. 'de professionele verwaarlozing' van vele huurwoningen sinds de privatisering der woningbouwverenigingen in 1993, tot op vandaag de dag! Uw slachtoffers zijn woest, omdat u hun huurgeld liever uitgeeft aan leukere dingen'.
Oef! Dat kun je (ook) in je zak steken!
Sindsdien gaan corporatievertegenwoordigers vast niet meer zo graag naar zalen die tot aan de nok gevuld zijn met boze bewoners, want die zitten met smart te wachten op een mooie en plechtige toespraak namens een inderdaad zeer schuldbewuste corporatie, in de trant van:
"Zeer geachte opstandelingen in deze volle bak!
- Wij Wijken voor U, Bewoners, en worden Samen Sterk in Nieuw-West! En, als bewijs van ons daadwerkelijk serieus nemen van uw klachten, zijn wij voorafgaande aan deze uitermate belangrijke bijeenkomst, voortvarend begonnen met het inlopen van al het achterstallig onderhoud, waar u al die jaren te vergeefs om hebt gevraagd! Wij zijn momenteel aan het werk in wijk: (...vul maar in).
Wij tolereren absoluut geen lekkages en slecht hang- en sluitwerk meer, omdat u ons altijd zo trouw de huur heeft betaald voor het onderhoud van uw woning!
Voorts verklaren wij 'Het Slooptijdperk' officieel als beëindigd!' (Gevolgd door donderend applaus van de tot tranen toe geroerde menigte!)"
Maar niks hoor! De stadsvernieuwers beloofden maar weer eens beterschap en vooral, beter te gaan luisteren naar de bewoners. Alweer gaan luisteren? Hoezo? Waren onze argumenten gedurende pakweg twintig jaar 'inspraak en participatie' tot dusver onbegrijpelijk? Leest u dan ook eens een keer hetgeen wij u hebben geschreven; van onze uitstekende adviezen tot onze smeekbeden aan toe, resulterend in kubieke meters papier en terabytes aan digitale bestanden: Reeds op blad 1 staat te lezen, dat u vriendelijk wordt verzocht om te doen waartoe u bent aangesteld, met name:
'Volkshuisvesting en woningonderhoud'.
Maar helaas! Sinds de privatisering is onze, voor iedereen betaalbare Volkshuisvesting ten prooi gevallen aan de grootste sloopoperatie van Europa. Op die manier is een voortdurend toenemende woningnood geforceerd, inclusief de opeenvolgende prijsexplosies. Het 'mooier' wonen van de een, resulteerde in het juist niet kunnen wonen van de ander.
Met name de jonge woningzoekende werd en wordt letterlijk buiten de deur gehouden t.b.v. de stadsvernieuwingsurgenten: Het is dus niet de z.g. scheefwoner, maar juist de sloop die de doorstroming blokkeert!
De woonkosten zijn thans de hoofdoorzaak van het uitblijvende crisisherstel, omdat je je geld maar een keer kunt uitgeven; aan wonen bijvoorbeeld! Tenslotte heeft de wal het 'sloopschip' gekeerd: Drie maal raden wie driedubbel moet opdraaien voor de kosten van de imploderende woningmarkt!
Verschillende sprekers trokken fel van leer: Architect Hein de Haan zei ondermeer: 'Ik sta verbaasd over het vertrouwen van bewoners zoals getoond in de eerste video. De Aireywoningen gaan toch plat! Delflandplein gaat toch plat! Gaan we nu ineens een hele avond democratie'tje zitten spelen? Het hele woonbeleid moet terug naar de overheid!'
Ondertussen ga je je afvragen: Waarom heeft de hele zaal niet álle 'stadsvernieuwers' de rode kaart gegeven?
En over derving woongenot gesproken; er kwam (nog) geen enkele schadeclaim 'wegens het decennia laten rotten van de krotten!' Kennelijk is 'Samen Sterk in Nieuw-West' zeer vergevingsgezind en van uitermate goede wil: Dát is sterk!
Grijp die uitgestoken hand
en doe uw beloften gestand!
Bron: Westerpost, 23 mei 2012, pagina 1.
Tekst en foto's: © Jan Mast